Inspiracle Wild Heart reisverslag 2022

Reis verslag 2022 Zuid -Afrika.

Wat een ongelooflijk mooie reis was dit en dankbaar dat ik dit heb kunnen doen. 

Dinsdag 21 April reed ik naar de township Touwsranten in Hoekwil. Dit is ruim tien minuten rijden vanaf Wilderness waar ik deze drie weken verblijf. Via de mail heb ik contact gehad met Wilmi en Shantel van de Seven passes initiative. Bij aankomst is Shantel aanwezig. Ze stuurt iemand met mij mee die me naar een klaslokaal van de naastgelegen school brengt. Hier mag ik vandaag releases geven. Een man draagt mijn portable bed naar het lokaal en vanaf dan mag ik het zelf uitzoeken. Ik heb geen idee hoeveel kinderen ik een release kan geven vandaag. Langzaam komen de eerste een beetje verlegen het lokaal binnen. Ze hebben het declaration formulier bij zich die hun ouders hebben ingevuld voor toestemming voor de behandelingen. 

In het begin vraag ik een aantal belangrijke vragen voor een korte intake. Het afrikaans gaat heel snel en is lastig te verstaan en we schakelen over op engels. Vol bewondering kijken de andere kinderen toe en heb ik als blonde vrouw veel bekijks. Gek genoeg voel ik me totaal geen vreemde en voel me erg op mijn gemak. De allerkleinste kinderen kijken door de ramen wat echt een te schattig tafereel is wat ik wel moet vastleggen op de foto.

Een aantal kinderen raken geïnspireerd en proberen mij na te doen. Er is een meisje die na elke release de tafel weer schoonmaakt en een nieuw doekje klaar ligt voor de volgende. Het is soms een beetje druk met kinderen die in de klas komen kijken. Ik laat ze en kijk alleen even om als ze teveel lawaai maken.  Ik  snap de nieuwsgierigheid wel.

Het valt me op dat er bij iedereen wel spanning voelbaar is in het lichaam. Een meisje gaf aan dat ze last had van haar onderrug, schouders en nek. Een ander meisje had hoofdpijn bij teveel lawaai om haar heen. Ik weet dat er trauma`s en emotionele stress verscholen kan zitten bij deze kinderen. Ik heb menig verhalen gehoord in de afgelopen dagen. De aanraking kan in het begin best spannend zijn voor de kinderen maar ik voel doordat ik  rustig en zonder oordeel en verwachtingen en met liefde en aandacht aanwezig ben, dat dit ook kalmte en vertrouwen over brengt op de kinderen. Op een gegeven moment vraag ik hoeveel kinderen er nog zijn met een formulier en ik heb er hierna nog drie te gaan. Totdat om vier uur iedereen aanstalte maakt om naar huis te gaan. Er stond een man al een tijdje door het raam van het lokaal te kijken, wat de conciërge bleek te zijn,  die op mij zat te wachten tot ik klaar was zodat hij het lokaal af kon sluiten. Oke, de andere drie doe ik dus de volgende keer. Ik had al twee keer gevraagd via de mail tot hoe laat ik releases kon geven zodat ik een beetje kon inschatten hoeveel kinderen ik kon doen. Dat is typisch communicatie op zijn Zuid Afrikaans. Het komt zoals het komt en leven nu.

De tweede dag kan ik de drie kinderen, die ik nog niet gedaan had, ook een release geven. In het klaslokaal waar ik ben wordt vandaag na school ook knutselles gegeven. Er zijn veel vrijwilligers die voor een paar maanden een project doen voor deze kinderen. Vandaag is de laatste les van het knutselgroepje. De releases gaan lekker vlot en ik kan er negen in totaal doen vandaag. Een van de nieuwe kinderen is een elfjarig meisje Linicia. Een heel knap meisje en een beetje verlegen. Ik wil graag weten of ze van vliegen houdt en ze verteld dat dit nog een wens van haar is. Ik heb een leuke verrassing voor haar en ga deze volgende week aan haar vertellen. 

De derde dag sta ik in een ander lokaal en komt Imre uit Nederland even kijken. Zij is een van de nieuwe studenten uit Nederland die met de BSR opleiding gaat beginnen. Ik was haar van de week tegen gekomen en ze vertelde dat ze lerares was. Ik vond het een leuke gelegenheid voor haar om naar een afrikaanse school te komen kijken en naar de body stress releases. Het ene meisje Dalney, wat in het begin vertelde dat ze last had van haar onderrug en schouders en nek, vertelde dat ze geen last meer had van haar nek en onderrug. Alleen haar schouders zitten nog vast. Ik merk bij meer kinderen dat ze minder spanning hebben. Ik zeg dat ze goed gewerkt hebben want het lichaam doet het allemaal zelf. Die wordt aan het werk gezet. You are your own healer!

Mijn vierde en laatste dag in Touwsranten en weer heb ik een andere werkplek. Ik kan in een soort houten tuinhuisje bij de Seven passes releases gaan geven. Yvonne en Annika uit Amsterdam komen even kijken vandaag, Yvonne woont voor een half jaar in Hoekwil omdat haar man de opleiding voor BSR gaat doen. Ik hoop dat zij ook releases wil gaan geven hier. 

Dalney verteld dat ze nu ook geen last meer van haar schouders heeft. Ik merk ook aan de kinderen dat ze veel losser aan het komen zijn. Ook in doen en laten. Ze zijn heel open en ik vraag ze over hun toekomstplannen. De ene wil dokter worden en de ander lerares. Dalney wil graag maatschappelijk werkster worden maar weet niet hoe dat in het engels heet. Ik zeg dat dit bij ons precies hetzelfde genoemd wordt. Ik leg ze uit dat wij 12.000 km van elkaar wonen maar elkaar wel kunnen verstaan( als we langzaam praten) en we veel dezelfde woorden hebben. Ze raken nieuwsgierig en vragen mij van alles. Ik probeer ze vertrouwen mee te geven en dat ze hun hart mogen gaan volgen en vooral dat ze er mogen ZIJN.

Voor Linicia heb ik nog een verrassing. Toen ik op eerste paasdag een paraglide vlucht deed en mijn verhaal vertelde over de stichting, was Sue van Fly Time zo lief  en vrijgevig dat ze een gratis vlucht aanbood aan een van de kinderen. Ik heb  gemerkt dat er mensen zijn die hier veel voor elkaar doen. Linicia was superblij dat haar wens in vervulling gaat. Helaas is er geen tijd om dit samen te doen maar er is mij beloofd dat er foto`s worden gemaakt en naar mij toegestuurd worden. Ik wacht af en verwacht niets, maar ik zou het wel heel leuk vinden.

Ik heb ook gemerkt dat de communicatie af en toe heel lastig gaat. Ik had gehoopt binnen drie weken contacten te leggen en een netwerk te maken en meer concreet voor de gemeenschap te kunnen doen. Er werd mij door meerdere mensen geadviseerd om uit te kijken met wie ik in zee ga. Er wordt namelijk vaak misbruik gemaakt van donaties en ook van de spullen die je geeft. Er is mij het een en ander beloofd aan contacten maar helaas ook die heb ik niet gekregen. En als ik ze wel kreeg dan kreeg ik weer geen antwoordt van de contact persoon zelf. Op de laatste dag heb ik een veilig contact gekregen die in de winter dekens sponsort en voor het nieuwe schooljaar de kinderen schrijfgerei geeft. Ook is er een village project voor een kindercrèche waarbij ze voedzaam eten doneren voor kinderen die ondervoed zijn. Dit krijgt dus nog een vervolg maar dit gaat even meer tijd kosten. 

In de tussentijd ben ik ook nog naar een ander township geweest in Knysna. Daar is een rastafari community.  Een gelovige gemeenschap die heel hecht is en waar het veilig is. Hun motto is ONE LOVE!  Hier komen al jaren regelmatig BSR practitioners langs om releases te geven. Leah is een vrouw die hier woont en alles goed op de rit heeft. Ze beheert alle klantenkaarten en er staat een portable bed en ze heeft doekjes en schoonmaakmiddel. Het is al meer dan twee jaar geleden dat er practitioners zijn langsgekomen en we zijn dus zeer welkom. In de corona tijd hebben ze het heel moeilijk gehad doordat bijna iedereen geen werk meer had en dus geen inkomen. Via sponsoren hebben ze een soepkitchen opgezet en hebben ze drie keer per week soep staan maken voor de community. Er stonden lange rijen en gelukkig gaat het nu beter en zijn ze overgegaan naar 1 x per week soep uitdelen. 

We zijn met drie practitioners aanwezig en Leah heeft een schema gemaakt van wie er komt op welke tijd. Ze houdt het goed in de gaten en belt vijf minuten van te voren de volgende klant op dat ze aan de beurt zijn. Het kan dus wel in Afrika haha.

Ik behandel de schoonmoeder van Leah als eerste. Een vrouw van in de 70. Ze woont nu al een aantal maanden bij Leah en Michael in huis. Ze staan met z’n drieën in de keuken al eten aan het klaar maken voor straks. 

Hun huisje bestaat uit een kleine keuken, een ruimte waar een wc en een plastic kuip in staat waar ze zich in kunnen wassen en er is  een slaapkamer met twee bedden. Het trapje naar beneden brengt je naar de ruimte waar de eettafel staat en een soort bar waar een platenspeler staat en een drumstel. Best een grote ruimte en alles is hier schoon. Hier kunnen ook de drie behandeltafels staan om releases te geven. Leah en Michael staan elke zaterdag op de boerenmarkt in Sedgefield om geld te verdienen ( is tussen Knysna en Wilderness)   

Na de releases komt er een heerlijk voorafje in de vorm van verse ananas, avocado, passievrucht en peer. Ze koken met verse produkten en eten weinig vlees. Ze drinken geen alcohol en een wietje slaan sommige niet af. Zo weinig als ze hebben er wordt hier alles gedeeld met elkaar. Dat is UBUNTU!!! Ik ben omdat wij zijn. De dankbaarheid en gastvrijheid is groot. We eten heerlijke roti met rijst en zwarte bonen en vis met groente en een tomaten salsa. Als toetje krijgen we zelfgemaakte ijs van pure vruchten van Sister Kay. Ze een blanke vrouw van in de 70 die hier al heel lang woont en een hoog aanzien heeft en heel veel regelt voor de community. Je kunt hier zelfs een overnachting boeken om te ervaren hoe het is om in een township te leven. Na het eten gaat Michael achter de platenspeler en horen we de klanken van Bob Marley. Leah en Michael hebben nog een verrassing voor ons en er zijn twee muzikanten die een aantal liedjes live voor ons spelen. Het wordt een feestje en we gaan allemaal de vloer op en dansen op de reggae muziek. ONE LOVE! 

Ik heb vandaag namens de stichting een donatie voor de soepkitchen en de community gedaan. Deze mensen zijn puur, oprecht en zijn samen een geheel. Ze laten mij nog de ruimte zien van de nieuwe crèche en de groentetuin en de nieuwe ruimte voor de soepkitchen. Ze danken veel aan sponsoren en werken er samen hard voor,

Dit was een dag met een gouden randje en had ik niet willen missen. Ik kom hier graag weer eens terug. 

Deze reis zal ik nooit vergeten en smaakt naar meer. Hoewel ik eerst dacht dat ik maar weinig had gedaan, kom ik daar op terug en heb ik eigenlijk best veel gedaan. Ik kan niet een land en een regering veranderen maar ik kan wel de wereld voor een persoon veranderen. En er is gewoon een begin gemaakt.  En dat is een mooie missie en waarom ik samen met Sjon deze stichting ben gestart. Ik heb zaadjes geplant en het mag nu gaan groeien. Met dank aan alle lieve mensen die hier een steentje aan hebben bijgedragen. 

One love! 

Wordt vervolgt.

Liefs Monika

blog 2 INSPIRACLE WILD HEART reisverslag 2023